Tijdens de broodbakwedstrijd vroeg de wedstrijdleider vriendelijk aan de lachende bakker of hij wel eens kritisch naar zichzelf keek.
De bakker was overtuigd van de kwaliteit van zijn producten. Hij bleef lachen ook al was het oordeel over zijn eindproduct minder positief.
De vraag van de wedstrijdleider bracht mij in verwarring. Niet in de laatste plaats door die ‘vriendelijke’ lach er bij. Ik zag iets anders dan ik hoorde. Klopte dat wel? Gelukkig was het tv dus ik kon het herhalen. Jawel, ik had het goed gehoord.
Wat een rare vraag
Wat bedoelde hij daar mee? Raakte de wedstrijdleider geïrriteerd door die lach die niet van het bakkersgezicht te krijgen was? Was het een steek onder water? Zo voelde ik het wel. Maar de bakker leek onverstoorbaar.
Andere reactie
Hoe anders reageerden die twee mensen van de week. Op het werk was iets niet helemaal goed gegaan. De een wist nu zeker dat ze hem allemaal dom vonden. De ander kon zichzelf niet vergeven dat hij de fout niet had opgemerkt. Het had hem nooit mogen gebeuren. Alles ging fout!
Wat er gebeurde
Allebei stappen ze in hun persoonlijke valkuil. Ze vallen automatisch terug op hun oude manier van reageren. De kritiek is een bevestiging van hun eigen overtuiging. Zie je wel dat ik dom ben. Zie je wel dat ik het niet kan.
De stressreactie verandert hun rationele denken waardoor ze minder effectief functioneren. Het gevoel dat de kritiek bij hen oproept brengt ze als het ware terug naar hun kindertijd.
Faalangst en perfectionisme
Een beetje te veel van het goede.
Twee valkuilen van op zich sterke kwaliteiten.
foto: Dhilung Kirat via Flickr
Coachy.nl