Oud is grijs, traag en vergeetachtig.
Het beeld van de niet flexibele, stramme, ziekelijke oudere op de werkvloer is hardnekkig.
Al jaren verschijnen er berichten dat bedrijven medewerkers van veertig oud vinden.
En het is waar
Leeftijd is van invloed op onze psychologische en lichamelijke mogelijkheden. En dat verval begint al rond je dertigste!
Ouderen presteren inderdaad iets minder met taken gericht op snelheid. Ook het zich eigen maken van nieuwe stof, vraagt soms meer tijd.
Maar het wordt gecompenseerd. Want ouderen scoren juist beter als het aankomt op zorgvuldigheid en ervaring.
Boven de 40
Blijft de werking van het brein vrijwel onaangetast. Vooral als we – net als met ons lijf – de conditie op peil houden. Hoe meer beweging en uitdaging, hoe flexibeler de geest. Dus dat ouderen niet flexibel zijn, vaak verzuimen en uitkijken naar hun pensioen zijn fabeltjes. Als hun hersenen maar uitgedaagd worden. Een leven lang leren, het is zo gek nog niet.
Het maakt daarbij niet uit of het om nieuwe informatie gaat, sociale activiteiten, zelfreflectie of het ontwikkelen van nieuwe vaardigheden.
De strijd tegen de zwaartekracht
Professor Jan Schoormans van de TU Delft heb ik eens horen zeggen dat de echte achteruitgang pas inzet vanaf 75 jaar. Tot die tijd hebben we te dealen met de kleine vooral persoonlijke ongemakken van het ouder worden.
De op 21 januari 2017 overleden Adèle Bloemendaal zong er een heerlijk, dramatisch lied over.
De vleselijke woning
van Hans Dorrestijn
Als de balken gaan verzakken
Het behang dat bladdert af
Als de deurscharnieren piepen
Zwijgt de huisbaas als het graf
Last van tocht, last van lekkage
In de woning die hij gaf
De huisbaas denkt niet aan herstellen
Ook al peiger je het af
Want een mens woont in zijn lichaam
Maar hij heeft het maar te huur
En de grote stille huisbaas
Blijkt hardvochtig op den duur
Als de beenderen gaan vermolmen
De huid wordt schilferachtig wit
De huisbaas denkt niet aan een verfje
Ook niet als je smeekt en bidt
En al kraken je gewrichten
Zieke darmen, ziek gebit
De huisbaas valt niet te vermurwen
Niet door lekkage, niet door spit
Want een mens woont in zijn lichaam
Maar hij heeft het maar te huur
En de grote stille huisbaas
Blijkt hardvochtig op den duur
foto: 123.rf
Coachy.nl
Mooi stuk, Marrie, en een geweldige ode aan Adèle Bloemendaal.
Ha dank je wel Sacha, ja heerlijk hè – zo vrij en intens.
Met die professor ben ik het absoluut niet eens: wat is achteruitgang?
Zwaartekracht is slechts één perceptie van het leven, er zijn er veel meer.
Ouderen maken IQ-tests net zo goed als jongeren, omdat er veel meer hersenverbindingen in hen aanwezig zijn en meer levenservaring over het algemeen.
Ik heb het grote geluk, fysiek en mentaal erg gezond te zijn, iedere dag fietsen, traplopen en soms gecompliceerde kwesties in mijn werk oplossen.
Ik hoor van twintigers, dertigers dat ik voor hen een voorbeeld soms ben, voor de toekomst. Ik ben vorig jaar nog van baan veranderd, 63 jaar oud en zoek/vind elke dag afwisseling in mijn werk. Ik vind het nogal irritant dat z.g. beroemdheden zoals Bloemendaal het ei van Columbus zouden weten (niet, dus) en hebben het meestal over de uiterlijke kant van het ouder worden. Ook dat is slechts één perceptie. Ik praat met jongeren graag over wijsheid, inzicht, de waarde van keuzes, ook verkeerde achteraf en de mildheid en het geluk van ouder worden. Niet zo oppervlakkig, dus.