Hij wilde kok worden. Toen hij begon te praten, kon ik alleen maar stil luisteren. Dit is zijn verhaal:
Al toen ik 11 was hielp ik de bakker om de hoek. Daar hielp ik met het sjouwen van zakken meel en broodjes inpakken.
De kunst afkijken
Ook later toen ik in een restaurant werkte. Al snel mocht ik zelf af en toe in de pannen roeren. En man, wat was ik trots op mijn eerste béarnaisesaus.
Op zeker moment moest ik natuurlijk wel naar school, maar toen werkte ik al. Ik heb al mijn papieren gehaald hoor.
Maar toch als ik het over kon doen, …
Ik denk eigenlijk dat ik het niet anders zou doen. Ik hou van mijn werk. Het is alles voor me. En daarom is het zo erg dat ik het nu niet meer kan.
Bruidstaarten maken
Daar was ik een meester in. Het wordt me nog wel eens gevraagd. Maar ik kan het niet meer en dat vind ik echt heel erg. Ik heb daar moeite mee.
Kon je de tijd maar terug draaien
Dan wist ik het wel. Dan zou ik studeren, want dan kan je goed verdienen. Leren kon ik goed. Ik had er alleen geen zin in. Ik wilde gewoon aan ‘t werk. Als ik 10 jaar geleden geweten had dat ik nu niet meer kon werken. Dan had ik het heel anders aangepakt. Dan had ik niet zo veel uren gedraaid. Het is gewoon keihard werken, altijd. Als de zaak goed loopt dan moet je door hè, jij bent de chef. Iedereen kijk naar jou, jij bepaalt. Het menu, de inkoop, het aansturen van de mensen, alles hangt op jou.
Ik mis het, ik hield van mijn werk weet je.
62 is hij
Zijn lijf kan niet meer. Veel te vroeg moet hij stoppen met werken. Het was zijn lust en zijn leven. Helemaal op eigen kracht heeft hij het geschopt tot chef-kok in een restaurant van naam. Nu moet hij op zoek naar een alternatief. Hij moet gaan bedenken wat hij wil worden.
Coachy.nl
Mooie tekst Marrie! Met compassie voor je klant geschreven. Afschuwelijk als je je werk met liefde hebt gedaan en op je 62ste noodgedwongen opnieuw moet bedenken wat je met de rest van je werkende leven wilt.
Absoluut Corrie, dit zijn zo van die persoonlijke drama’s die binnen komen.
Wat mij treft is de zin: Als ik 10 jaar geleden geweten had dat ik nu niet meer kon werken, dan had ik het heel anders aangepakt.
Dat geldt niet alleen voor deze Chef, maar voor veel meer mensen. Vakmensen die meester worden in hun vak, worden gewaardeerd en veel gevraagd. De druk neemt toe en op een bepaalde leeftijd nemen de fysieke krachten en vitaliteit af. Als er dan geen mogelijkheden zijn om balans te vinden tussen werkvermogen en werkbelasting eindigt de loopbaan teleurstellend en ver voor de pensioendatum.
Nu de pensioendatum bovendien opschuift neemt het aantal medewerkers dat noodgedwongen moet stoppen toe. Ik vind dat werkgevers en werknemers een gezamenlijke verantwoordelijkheid hebben om tijdig te anticiperen op de laatste loopbaanfase. Deze Chef en vele anderen moeten hun loopbaan wegens ziekte beëindigen. En laten we wel zijn, ziek worden van je werk is echt niet meer van deze tijd. Dat moet beter kunnen!
De spijker op zijn kop Martin. Ik ben het met je eens, dat moet beter kunnen!
Het is inderdaad een gezamenlijke verantwoordelijkheid. Op tijd anticiperen betekent dat er vanaf het begin aandacht is voor een gezond evenwicht. Evenwicht in tijd, werkdruk én verantwoordelijkheid.
dit artikel staat op mijn lijf geschreven, alleen de inhoud van job is anders..geen bruidstaarten maar zorgsector…ik ben opgebrand, 54j, maar 10j te vroeg voor arbeidsmarkt en veel veel te vroeg voor persoonlijk leven..ik moet, naast alle fysieke pijn en beperkingen, me nu herorienteren…heel zwaar en heel moeilijk…maar nu pas moet ik mezelf ontdekken, leren omgaan met mezelf en er toch nog iets moois van weten te maken….maar laat deze maatschappij dit nog toe om je te ontplooien op jouw ritme en tempo(ik ben altijd perfectionist geweest, veel gewerkt tegen de klok, super voor collega!s en patienten..en nu sta ik daar..)
Ja ook in de zorgsector komt het veel voor dat mensen zich met hart en ziel overgeven aan hun baan. En elke keer is het weer een persoonlijk drama.
Je ontplooien kan altijd, dat staat los van de ruimte die de maatschappij je geeft. De zorg en aandacht die je altijd aan anderen gaf mag je nu wat meer aan jezelf geven. Inderdaad om jezelf te ontdekken, je bent pas 54.
Sterkte en wil je eens praten, bellen mag altijd.
Erg interessant verhaal. Typisch westers probleem. Buiten de EU kennen ze dit probleem ook echter daar zijn vaak geen WIA of WAO uitkeringen. Geen werk dat jouw voorkeur heeft of je passie is. Geen werk betekend daar geen inkomen, dus geen eten.
Hier in Nederland zijn mogelijkheden genoeg om uit de slachtofferrol te stappen.
Zoals je zegt Danny, is het probleem niet typisch voor de westerse wereld. Overal slijt het lichaam van mensen als dat heel lang wordt overbelast. Het is inderdaad prettig dat als het lijf dan totaal versleten is de maatschappij hier zo is ingericht dat een basis bestaan is verzekerd en mensen niet tot de bedelstaf worden dwongen.
het id jammer dat je het niet kan overdoen maar misschien komt er een tijdmachine ha ha
Een voorproefje van de tijdmachine waar je op hoopt Ben 😉
Na de middelb. school naar het conservatorium gegaan, een droom van zoveel jaren.
Binnen een paar maanden wist ik al dat het niets voor mij was: een heel strak harnas van eisen en verplichtingen. Heel veel competitie en prestatiedruk.
Omdat ik toen nooit een plan B had, met zweet en tranen doorgezet en afgemaakt. Ben al jong gaan lesgeven en dat vond ik heel erg leuk. Met veel volharding afgestudeerd en jaren later overspannen geraakt. Mensen vonden mijn opleiding en baan vaak heel mooi, interessant, maar het was net zo strak en eenzijdig als topsport. Altijd meer weer trainen, elke dag.
Jaren later mijn instrumenten aan de wilgen gehangen, wat een dwangbuis en naar een andere vorm van onderwijs overgestapt met hulp van zeer goede therapeut, want alles was zo verweven met mijn opvoeding en levenshouding, dat het heel verwarrend was soms. Dankzij deze bijzondere vrouw ben ik er vrijer en gezonder uit gekomen.
Als ik het over zou kunnen doen (met de wijsheid van nu) was ik naar Ierland gegaan, na mijn middelb. school, gewoon au-pair werk doen en wat rondreizen. Prachtig land en vriendelijke mensen. Na een paar jaar terugkomen en dan verder zien.
Dan was ik ook met sommige relaties in mijn leven niet zo lang doorgegaan enz.
Achteraf praten, wijsheid komt met de jaren, toch?!